Een meestamprefrein is nooit heel ver weg bij Mumford & Sons, maar op Rushmere, het eerste album in jaren en tevens het eerste sinds het rommelige vertrek van Winston Marshall, klinkt het verdriet dieper dan ooit. Gelukkig weet de band er altijd een hoopvol einde aan te breien - op een wijze die hier meer dan eens aan Fleetwood Mac doet denken. Niet geheel toevallig zingt Mumford op 'Caroline': "You can go your own way."

De derde plaat van Elephant heet simpelweg III, maar denk niet dat het zomaar een herhaling van zetten is. De Rotterdamse gitaarband die het hiervoor vooral bijzonder goed deed in de zon, zoekt hier wat vaker de schaduwen op. Het fundament (à la Real Estate, Wilco, Andy Shauf) is hetzelfde, maar daarbij experimenteren de heren wat meer met shoegaze, ambient en halen ze er zelfs een vocoder bij. 

Ondanks haar mainstreamsucces weet Alison Krauss om de zoveel platen het pad naar de bron weer met gemak te vinden. In het gezelschap van Union Station schudt Krauss de traditionele bluegrass uit de mouw, zo ook op Arcadia. Hier grijpen de teksten terug tot aan een fatale brand in 1874, waarbij Krauss zingt met de overtuiging van iemand die het allemaal zelf heeft meegemaakt. Voor iedereen die rootsmuziek ouderwets vindt, bestaat Krauss om het tegendeel te bewijzen.