Ja, Big Time is een regelrechte countryplaat. Daar zal Angel Olsen zelf niet over twisten. Het is een stap linksaf voor de zangeres die al zo vaak bejubeld is om haar soms hemeltergende, soms etherische stemgeluid, maar ook deze 'nieuwe' modus operandi staat haar uitstekend. Het zal het persoonlijk drama zijn dat Olsen heeft meegemaakt - sinds haar vorige album verloor ze beide ouders - waardoor ze snakte naar een familiair, nostalgisch palet. Haar stem draagt in ieder geval een gepaste droefenis, die op Big Time doet denken aan Loretta Lynn, Karen Dalton en zelfs een ingetogen Dolly Parton. De muzikale begeleiding is bij producer Jonathan Wilson - vooral bekend van zijn samenwerkingen met Father John Misty - in goede handen. Het rijke retrogeluid klinkt opvallend fris, opzwepend en is tijdsgetrouw zonder dat het ooit pastiche wordt. Een plaat die pijn omzet in catharsis: "Guess I had to be losin' to get here on time."