nieuwsbrief week 42

Muziek houdt je warm deze week. Te beginnen in de discotheek met Arctic Monkeys en Carly Rae Jepsen, een afterparty bij John Cale en Lou Reed en een slaapmutsje van mevrouw Swift.

Album van de Week

De Arctic Monkeys komen graag op je partijtje spelen, zo lang er maar een discobal aanwezig is. Verder zijn ze de moeilijkste niet.Want zo ontspannen als op The Car heeft de band uit Sheffield nooit eerder geklonken. Speelde Alex Turner op Tranquility Base Hotel & Casino nog een typetje - woordengoochelaar, chansonnier, homme fatale - nu hij heeft hij zijn quasi-Amerikaanse accent en bravoure achterwege gelaten. Gek genoeg is -ie er enkel romantischer op geworden - mede dankzij de bijgaande strijkers, harmonieën, Sinatra-verwijzingen en Gainsbourgeske basloopjes. Het zevende Monkeys-album bevestigt dat Turner en co dichter bij het maken van een filmsoundtrack (ergens tussen Morricone, Waits en Badalamenti) zijn dan een rockalbum-met-een-hoofdletter-R à la Humbug en AM. En op The Car komen genoeg spannende ideeën voorbij om daar reikhalzend naar uit te kijken.

Nieuw binnen

Ze mag na lockdownalbums folklore en evermore het folkplaatje dan wel een beetje hebben laten varen; met Midnights zet Taylor Swift rustig haar vintage era voort. Dertien slapeloze nachten vastgelegd in dertien dromerige, soms nachtmerrie-achtige songs, geproduceerd door Swift met wat hulp van Jack Antonoff. Na de nodige samenwerkingen in de voorbije jaren is Lana Del Rey dit keer als enige te gast.

Of de hoekige, boze postpunk van de afgelopen jaren zijn beste tijd gehad heeft, durven we hier nog niet te zeggen. Buiten kijf staat dat een van de spannendste bands in dat genre, Dry Cleaning, op haar tweede album Stumpwork een andere richting in slaat. Minder Wire en meer Life Without Buildings; minder woede en meer geduld. De vreemde, venijnige en vervreemdende spraakzang Florence Shaw blijft een onverminderd hoogtepunt.

Ergens in een appartementje in New York spitten twee mannen al tijden door de archieven van wijlen Lou Reed. Een van de bijzonderste vondsten tot dusver heet Words & Music, een verzameling demo's door twee mannen ergens in een appartementje in New York. Samen met John Cale speelde Reed héle vroege, kleine versies van onder meer 'Heroin', 'Pale Blue Eyes' en 'I'm Waiting for the Man'. Muziekgeschiedenis.

Vergeet de laidback chillrap waar je Loyle Carner van kende; zijn derde album Hugo is als een andere planeet. Met furore werkt de Londense rapper zich door een hele stapel moeilijke thema's heen - met als middelpunt zijn mixed-race identity. Het is een reïncarnatie met een soms bijna orkestrale slagkracht die wat aan de laatste Little Simz-plaat doet denken. Geen tijd om te wennen, tijd voor volledige overgave.

Wie verbaasd is dat de zangeres achter 'Call Me Maybe' op haar nieuwste plaat samenwerkt met Rufus Wainwright heeft duidelijk het afgelopen decennium niet opgelet. Carly Rae Jepsen weet als geen ander genre-uitstapjes in haar pure pop te verwerken, zo ook op The Loneliest Time, waar in een paar van de grootste oorwurmen van 't jaar echo's te horen zijn van vroege disco en Laurel Canyon.

nieuwsbrief week 42

Album van de Week

Nieuw binnen

VelvetMusic.nl maakt gebruik van cookies