Blues Blood

IMMANUEL WILKINS – BLUES BLOOD
‘Ambitie’ kan een beetje klinken als een vies woord. Maar als je die ambitie dicht bij jezelf houdt, bij dat waar je van houdt, kan daar alleen maar respect voor worden afgedwongen. Zo kun je een beetje kijken naar het ambitieuze nieuwe album van saxofonist Immanuel Wilkins. Want hoe ambitieus in vorm, compositie, instrumentatie en concept ‘Blues Blood’ ook is, het is ook een nostalgische terugblik op zijn jeugd. En die nostalgie komt binnen; bij opener ‘Matte Glaze’ zie je jezelf als kind met de blokken spelen, terwijl je moeder in de keuken thee zet, maar wel als voyeur op afstand.
‘Blues Blood’ is een conceptalbum en klinkt expres zo sereen en spiritueel. Het is die sereniteit waar de ambitie zit; naast het feit dat hij voor het eerst met vocalisten werkt, onder meer Cécile McLorin Salvant en June McDoom werken mee, naast Meshell Ndegeocello, die de productie voor haar rekening nam. ‘Blues Blood’ is ook ambitieus omdat het thema’s aansnijdt die wel spelen in je jeugd, maar die je pas ziet als je ouder wordt; de wortels van je familie, in het geval van Wilkins’ familie zijn dat recepten die van ouder naar kind worden overgedragen. Moeders leren dat aan hun kinderen, die het weer van hun moeder leerden. Het is de reden dat er tijdens de live uitvoeringen van ‘Blues Blood’ op het podium gekookt wordt; het hakken van een mes of het koken van het water maakt onderdeel uit van de compositie. Heb je die ambitie weer.