Fossora

Recensie

Björk Guðmundsdóttir dook aan het eind van de jaren tachtig op als de zangeres van de IJslandse band The Sugarcubes, maar is sinds het verschijnen van haar officiële debuutalbum Debut uit 1993 beter bekend als Björk. Sindsdien bouwt de IJslandse muzikante aan een buitengewoon fascinerend oeuvre, waaraan nu haar tiende album Fossora wordt toegevoegd. Fossora werd vooraf gegaan door de met superlatieven ontvangen single Atopos, waarin klassieke houtblazers worden gecombineerd met zwaar aangezette elektronica en industriële beats. Het klinkt anders dan we van Björk gewend zijn, al klinkt het door de uit duizenden herkenbare zang ook direct vertrouwd. Fossora valt, net als de single die het album vooruit snelde, op door flink wat experiment. In een aantal tracks zijn de elektronica en de blazers zwaar aangezet, maar Björk kan haar songs ook inkleuren met meerdere lagen van de stemmen van een koor, waaraan ze vervolgens haar unieke eigen stem toevoegt. Fossora bevat bovendien een aantal uiterst sober ingekleurde songs, die klassiek aandoen en uit een heel ver verleden lijken te komen. Björk heeft altijd de grenzen opgezocht, maar doet dit nog wat nadrukkelijker op Fossora, dat de grenzen van de popmuziek hier en daar flink overschrijdt, maar dat ook de fantasie prikkelt zoals a lleen Björk dit kan. Bron: Recordzine (Erwin Zijleman)